«عبارت فیلم تجربی یا سینمای تجربی توضیح‌دهنده‌ی آن دسته از فیلم‌هایی‌ست که به طور کلی کاملاً متفاوت و اغلب متضادند با رَویه‌ای که در جریان اصلی فیلم‌سازی گیشه و مستند وجود دارد. عبارت آوانگارد (Avant-garde) نیز برای توضیح همین نوع فیلم به کار می‌رود. اصطلاح زیرزمینی هم چیزی بود که در گذشته برای این نوع آثار به کار می‌رفت، گرچه در حال حاضر این عبارت به معانی دیگری نیز دلالت دارد. از آن‌جایی که واژه‌ی «تجربی» دامنه‌ی وسیعی از روش‌های کار را در بر می‌گیرد، یک فیلم تجربی غالباً با روش‌هایی اجرایی توصیف می‌شود؛ مثل فقدان روایت خطی، استفاده از فنون انتزاعی گوناگون (مثل فولو گرفتن تصویر، خراش دادن نگاتیو یا نقاشی کردن روی آن، تدوین سریع) و استفاده از صدای ناهماهنگ (غیر روایی) یا حتی عدم استفاده از صدا. هدف این گونه فیلم، اغلب قرار دادن بیننده در رابطه‌ای فعال‌تر و عمیق‌تری با فیلم است. حداقل در دهه‌ی شست میلادی و تا حدودی بعد از آن بسیاری از فیلم‌های تجربی حالتی تقابل‌جویانه در برابر جریان اصلی فرهنگ داشتند. اکثر این فیلم‌ها با بودجه‌ای بسیار اندک ساخته می‌شوند: بودجه‌های فردی یا کمک‌های کوچک دولتی، و با عوامل حداقلی (خیلی وقت‌ها یک نفر که همان فیلم‌ساز باشد). همیشه این بحث وجود داشته که بسیاری از فیلم‌های تجربی، حالا دیگر «تجربی» به حساب نمی‌آیند اما واقعیت این است که فیلم تجربی مبدل به یک ژانر شده که شاخصه‌های معمول آن (مثل روایت غیر خطی، ساختار امپرسیونیستی یا شاعرانه‌ی فیلم) است که نشان می‌دهد مقصود از عبارت «تجربی» چیست.»