شرکت های دانش بنیان در ایران
شركت یا مؤسسه خصوصی یا تعاونی است كه به منظور هم‌افزایی علم و ثروت، توسعه اقتصاد دانش محور، تحقق اهداف علمی و اقتصادی (شامل گسترش و كاربرد اختراع و نوآوری) و تجاری‌سازی نتایج تحقیق و توسعه (شامل طراحی و تولید كالاها و خدمات) در حوزه فناوری‌های برتر و با ارزش افزوده فراوان و بر اساس معیارهای مورد نظر آئین‌نامه های معاونت علمی فناوری ریاست جمهوری، به تأیید كارگروه ویژه این کار می‌رسند.
معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری کارگروهی به نام “کارگروه ارزیابی و تشخیص صلاحیت شرکت ها و موسسات دانش بنیان و نظارت بر اجرا” دارد که متولی ارزیابی شرکت های دانش بنیان می باشد. ریاست این کارگروه به عهده آقای دکتر صاحبکار می باشد.
این کارگروه نقشه راه و آیین نامه های بررسی و ارزیابی شرکت ها و موسسات دانش بنیان را تدوین کرده و به تصویب میرساند. یکی از ملزومات بررسی شرکت ها و موسسات دانش بنیان فهرست کالاها و خدمات دانش بنیان است که توسط تیمی در این کارگروه بروز رسانی و تدوین می گردد.
شرکت دانش‌بنیان یا شرکت متمرکز بر دانش، (به انگلیسی: Knowledge enterprise) به شرکت‌هایی گفته می‌شود که دانش و فناوری، جزئی جدایی‌ناپذیر از دارایی اساسی آن‌ها باشد.
به گفته پروفسور D. Jemielniak دانشمند علم مدیریت و رئیس مرکز تحقیقات (CROW)، مبدأ و دامنه این اصطلاح، مشخص نیست و چگونگی درک این مفهوم، به میزان وابستگی و تکیه شرکت به دانش و فناوری بستگی دارد که در چنین نگرشی، دانش و فناوری باید دارایی حیاتی سازمان باشد تا دانش‌بنیان تلقی شود. هیچ توافقی در مورد چگونگی یا (میزان) به‌کارگیری لقب دانش‌بنیان برای این‌که یک شرکت، دانش‌بنیان تلقی شود، وجود ندارد. با این حال، برخی از معیارها و مؤلفه‌ها برای تشخیص دانش‌بنیان بودن یک شرکت وجود دارد. از آنجا که در اقتصاد، دو گروه از شرکت‌ها وجود دارند که گروه نخست وابسته به کارگر (labor-intensive) و گروه دیگر وابسته به دانش (knowledge-intensive).